خداحافظی دومین مربی پرافتخار جهان از مربیگری | اینجا جایی بود که تصمیم گرفتم به دوران فوتبالم پایان دهم
تاریخ انتشار: ۱۳ آبان ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۰۲۷۲۴۶
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از rbc، میرچا لوچسکیو در رده پرافتخارترین مربیان جهان قرار دارد. او ۳۳ جام قهرمانی را به دست آورده و ۱۴ تیم را هدایت کرده است. این مربی رومانیایی شب گذشته از سرمربیگری دیناموکیف استعفا داد و اعلام کرد دیگر مربیگری نخواهد کرد. لوچسکیو که مربیگری را از سال ۱۹۷۹ آغاز کرد، سابقه کار در تیمهای زنیت، شاختار، اینتر و تیمهایی در رومانی و ترکیه را دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
لوچسکیو پس از شکست یک بر صفر دینامو از سمت خود استعفا داد و گفت: امروز نمیخواهم درباره بازی صحبت کنم. میخواهم بگویم که ۱۵ سال را در اوکراین به فوتبال اختصاص دادم. اینجا جایی بود که تصمیم گرفتم به دوران فوتبالم پایان دهم. این آخرین بازی من بود. از بازیکنانم خداحافظی کردم و از همه تشکر میکنم و امیدوارم توانسته باشم تاثیری در فوتبال اوکراین داشته باشم. دوست داشتم حرفهام را به گونهای دیگر به پایان برسانم اما همه چیز دست ما نیست. همه چیز آغاز و پایانی دارد.
لوچسکیو که دوران مربیگری خود را در سال ۱۹۷۹ آغاز کرد، از تابستان ۲۰۲۰ هدایت دیناموکیف را بر عهده داشت. او با این تیم قهرمانی در لیگ (۲۰۲۱-۲۰۲۰)، جام حذفی (۲۰۲۱-۲۰۲۰) و سوپرکاپ اوکراین (۲۰۲۰) را به دست آورد. دیناموکیف هماکنون در صدر جدول لیگ اوکراین ایستاده است و لوچسکیو در صورت قهرمانی در لیگ و جام حذفی میتوانست رکوردش را به ۳۵ جام برساند. او با این حال هنوز با فرگوسن فاصله زیادی دارد. لوچسکیو دومین مربی پرافتخار در فوتبال اروپا بعد از سر آلکس فرگوسن محسوب میشود.
کد خبر 804355 منبع: ایسنا برچسبها ویژه ورزشی فوتبالمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: ویژه ورزشی فوتبال
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۰۲۷۲۴۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
با خداحافظی باجو، 19 سال است که یکشنبه نداریم!
به گزارش "ورزش سه"، در آخرین یکشنبه ماه آوریل ۲۰۰۴ روبرتو باجو آخرین بازی خود را در بازی میلان-برشا در پایان فصل انجام داد و سلام سن سیرو به او پاها و قلبها را به لرزه درآورد.
سالهاست که از سخنان چزاره کرمونینی میگذرد و کلمات خوشبختترین بخش این جهان هستند که اینچنین به توصیف باجو استخدام شدهاند: از آنجایی که دیگر یکشنبهها باجو فوتبال بازی نمیکند، دیگر یکشنبه نداریم. او مردی است که به عقیده بسیاری بهترین بازیکن ایتالیایی تمام دوران است.
28 آوریل ۲۰۰۴ پایان دورانی برای فوتبال ایتالیا بود. قهرمانی جاودانه که مرد اول رویاهای مردم سرزمین خدایان بود. از شبهای جادویی ایتالیایی ۹۰ تا صبح تلخ ایالات متحده آمریکا در سال ۹۴، احساساتی که در سر یک ملت نقش بسته بود و همه یک جمله را فریاد میزدند، خدایا همه ما را بیامرز به جز یک نفر، باجو!
تمام آرزوهای مردم در یک شب تغییر کرد. سن سیرو به احترام باجو ایستاد. ادای احترام به کسی که در ۴۸۸ بازی، ۲۱۸ گل به ثمر رساند.
در هشتاد و چهارمین دقیقه از بازی بهترین شماره ده تاریخ لاجوردی پوشان، در آغوش مالدینی ایستاد و پائولو نماینده تمام فوتبالدوستان جهان بود.
از ویچنزا تا برشا، فیورنتینا، یوونتوس، میلان، بولونیا و اینتر تمامی تیمهایی بودند که باجو پیراهنشان را به تن کرده بود تا یک کشور متحد شود. زیرا این نماینده الهی متعلق به همه کسانی بود که حداقل یکبار برای پیراهن آبی فریاد زده بودند.
باجو پس از پایان بازی گفت: وقتی زمین را ترک کردم، با خودم گفتم، روبرتو تمام شد، اکنون واقعا تمام شده است. چیزی که مرا برای آخرینبار شگفتزده کرد این بود که آخرین بازی زندگیام مالدینی به سمتم آمد و من را آغوش گرفت. با تماشاگران خداحافظی کردم، تمام سن سیرو ایستاده بود و دیدم همه به مانند من گریه میکنند.
پسر طلایی کالچو باید در خانهٔ میلان، همان تیمی که فصل ۹۶ با آن اسکودتو را فتح کرده بود، فوتبال را کنار میگذاشت. ستارهٔ برشا در جشن قهرمانی میلان بیگانه و تنها نبود. روبرتو باجو در تمام ورزشگاههای کشور ایتالیا دوست داشتنی است. پدیدهٔ دههٔ نود فوتبال ایتالیا پس از پایان بیست سال دوران حرفهایش در سن سیرو گفت: «لحظهای بینظیر و سرشار از احساس بود. از میلانیها به سبب تشویقهایشان قدردانی میکنم، این آخرین دیدار من بود.»
برشا در این بازی با نتیجهٔ چهار بر دو قربانی جشن قهرمانی میلان شد و باجو در این باره گفت: «میدانم کسانی هستند که علاقهای به من ندارند اما عشق این همه هوادار کمک کرد تا با این شرایط کنار بیایم. فکر میکنم هیچ راهی بهتر از این برای خداحافظی از جهان فوتبال وجود نداشت. »
در سن ۱۸ سالگی عمل جراحی سختی بر روی پای روبرتو باجو انجام شد. این عمل حرفه ستاره برشا را تحت تاثیر قرار داد اما باجو در برابر این آسیبدیدگی هیچوقت به زانو درنیامد و ادامه داد. او در آخرین لحظه خطاب به زانوهایش گفت: من با این زانوها همواره رابطهٔ دوگانهای میان عشق و نفرت داشتم. این پاها لذت فراوانی به من چشاندند، اما با سپری شدن زمان دردهایشان بیشتر شد و شیوهٔ دویدنم را خراب کردند. چند تاسف بزرگ در دوران حرفهایام همیشه آزار دهنده بودند. ضربهٔ پنالتی در دیدار جام جهانی ۱۹۹۴ یکی از آنها است. اما هنگامی که به گذشته بازمیگردم میبینم که پس از بیست سال، این بازنشستگی را با لذت فراوانی جشن میگیرم، این پیروزی بزرگ برای روبرتو باجو است.
توپ طلای ۹۳، گل اول ایتالیا، اسلالوم ایتالیا ۹۰، جادوی آمریکا و اشکهای پاسادنا، خاطراتی بود که بهمانند تیزر یک فیلم ایتالیایی در ذهن هواداران مرور میشد و باجو آرام آرام به سمت تونل سن سیرو قدم برمیداشت.
همه ایستادند تا با صدای بلند، برای آخرینبار نام یکی از دههای برتر تمام دوران این ورزش را فریاد بزنند. اکنون واقعنگر باشید. 19 سال است که دیگر یکشنبه نیست!